نگاهی از زاویه ای دیگر به طبقه بندی افراد جامعه ی کاراته ی ایران

نگاهی از زاویه ای دیگر به طبقه بندی افراد جامعه ی کاراته ی ایران

   بنا به وضعیت کاراته در ایران از ابعاد مختلفی مانند: فنی، اقتصادی، حرفه ای و ... که باعث قرار گرفتن در جاده سراشیبی آشکار به دلایل متعددی مثل: حرفه ی رسمی به حساب نیامدن از نظر قانونی و عرفی، عقب ماندن از ورزشهای دیگر به چندین دلیل، المپیکی نشدن کاراته، تعدد سبکی، نداشتن بودجه کافی، مسائل حاشیه ای، آسان شدن اخذ درجات در مقایسه با حدود سی سال قبل و ... که اشاراتی به این موارد در مقالاتی از وبلاگ <البرز رزم آوا> گردیده است؛ گروه بندی بسیار مختصری را به صورت عنوانوار از نظر میزان، دلایل و سطح انگیزشی و علاقه، برای افراد تشکیل دهنده ی جامعه ی کاراته ی ایران تقدیم میدارم:   

   1- گروهی که کاراته را به عنوان یک حرفه ی اصلی مانند: مربیگری، داوری و قهرمانی در این زمینه دنبال نموده و درآمد خوبی را از این راه کسب مینمایند.

   2- طبقه ای که کاراته شغل اصلی آنها نبوده؛ درآمد و امرار معاش آنها بیشتر از راهی به غیر از مربیگری، داوری و قهرمانی در حیطه ی کاراته میباشد و کاراته حرفه ی دوم آنها به حساب می آید.

   3- دسته ای که کاراته را فقط به عنوان یک ورزش و سرگرمی دنبال نموده؛ هیچ درآمدی از این راه نداشته و معمولاً حتی در جریان چالشها و مسائل کاراته نیز نمیباشند.

   4- این طبقه خود به دو گروه فرعی تقسیم میگردد:

       الف: دسته ای که از عاشقان و متعصبان کاراته بوده و هستند، و در عین حال نه تنها درآمدی از این راه کسب نمی نمایند و راه امرار معاش دیگری نیز پیدا ننموده اند، بلکه حتی علیرغم وضعیت مالی نامناسب به خاطر کاراته هزینه نیز نموده و مسائل و مشکلات آن را پذیرفته و تحمل مینمایند. 

       ب: این گروه در حقیقت همان طبقه ی نوع <4-الف> میباشند که در ابتدا و در طول سالها از متعصبان و عاشقان کاراته بوده اند؛ ولی به دلایل متعددی مانند: وضعیت نامساعد اقتصادی خود و جامعه، نداشتن حداقل درآمد از کاراته علیرغم هزینه نمودن در زمینه های مختلف کاراته (شهریه ی کلاسهای آموزشی، مربیگری، داوری، ورودیه ی شرکت در مسابقات و ...)، بدست نیاوردن شغل دیگری و اجباراً ادامه دادن کاراته (مربیگری، داوری) به امید کسب درآمد، تحمل مسائل حاشیه ای-مالی-خانوادگی و ...، نداشتن هزینه ی اعزام برای شرکت در مسابقات سبکی کاراته و ارتقاء و آزمون داوری درجات آسیایی و جهانی و ...؛ پس از سالها فعالیت شبانه روزی در کاراته، دلسرد و بی تفاوت شده و حتی 180 درجه تغییر وضعیت داده و از کاراته متنفر گشته اند.

       نتیجه:

   * گروه اول <1> به دلیل اینکه کاراته تنها شغل و حرفه ی آنها میباشد و از این راه کسب درآمد خوب و مناسبی دارند؛ طبیعی است که علیرغم اطلاع و آگاهی کامل از مشکلات روزافزون کاراته ایران؛ همیشه به کاراته و سبک خود تعصب نشان داده و به همین کار ادامه خواهند داد.

  * گروه دوم <2> با توجه به اینکه شغل و درآمد اصلی آنها از کاراته نبوده و مربیگری و داوری کاراته برای آنها در جایگاه دوم قرار دارد؛ آنها نیز علیرغم اطلاع و آگاهی کامل از مشکلات روزافزون کاراته ایران؛ همیشه به کاراته و سبک خود تعصب نشان داده و به همین کار ادامه خواهند داد.

   * گروه سوم <3> چون از راه کاراته هیچ درآمدی نداشته و اصولاً به کاراته به عنوان یک شغل نگاه نمیکنند و فقط برای ورزش و سرگرمی  به تمرینات کاراته میپردارند؛ بنابر این از مشکلات و مسائل کاراته تا حدود زیادی برکنار بوده و در صورت آگاهی نیز برای آنها اثری نخواهد داشت. پس آنها نیز به کاراته ادامه داده و از کاراته تعریف و تمجید مینمایند.

   * حداقل 90 درصد گروه چهارم <4-الف> به دلایل مختلفی مانند: مشکلات خانوادگی، اقتصادی، مالی، نداشتن شغل دیگری به غیر از کاراته، مسائل حاشیه ای و ...؛ به تدریج به گروه <4-ب> تبدیل شده؛ ناامید، مأیوس و متنفر از کاراته خواهند شد. این طبقه را میتوان تیره بخت ترین و شکست خورده ترین اقشار جامعه ی کاراته ایران دانست؛ چرا که پس از سالیان سال تمرین جدی و مستمر در کاراته، از آن دلسرد گشته و فقط کوهی از مشکلات زندگی اعم از اقتصادی، خانوادگی و ... نصیبشان شده است.

نویسنده: امیر حسین البرز (مربی و داور کاراته)

به نقل از وبلاگ <البرز رزم آوا>: http://alborzrazmava.blogfa.com